چهل و نُه - نشد که نشد

امروز توی شرکت نشستم و تعداد تماس های تلفنی که تو بازه های دو ساعت به دو ساعت به مجموع شش خط تلفن شرکت شد رو شمردم و ثبت کردم. دونه به دونه. اما دیدم نمیشه! شلوغ ترین بازه رو در نظر گرفتم. باز هم دیدم نمیشه! بهش اضافه کردم تعداد تماس های شخصی موبایل های عین پانزده نفر پرسنل شرکت از جمله خودم رو. ای بابا، هنوز هم نمیخواست بشه! عدد حاصل روضرب در دو کردم، به توان رسوندم و بعد مکعب کردم! نخیر، انگار اصلاً شدنی نبود! فاکتوریل گرفتم، حَد اش رو به مثبت بی نهایت میل دادم و خلاصه هر آن چه از اعمال خوانده و ناخوانده ریاضی طی نوزده سال گذشته از دوران تحصیلم بلد بودم و نبودم روش پیاده کردم. اما اگه فکر کردی آخر سر شد، باید بگم که کور خوندی! نشد که نشد.

هنوز که هنوز بود، بسیار کوچک تر از تعداد SMSها و Miss Call هایی بود که بعضی ها در فاصله دو ساعت و تنها فقط  دو ساعت سانس فیلم سینما دریافت می کنند و جالب تر آنکه به طرزی کاملاً ناباورانه، لاجرم مجبور به رسیدگی و پاسخگویی به تک تک اون ها بدون کوچک ترین استثنائی هستند!

پ.ن. 1: تویی که اینقدر گرفتاری، تویی که اینقدر سرت شلوغه، تویی که اینقدر زنگ خور داری . . . به جای اینکه وقت با ارزشت رو تو تاریکی سینما با من هدر کنی، بیا و برو یه شرکت به اسم خودت ثبت کن، یه دفتر اجاره کن، دو تا منشی بگیر که به تلفن هات جواب بدهند و یه چهار نفر رو هم استخدام کن که به تلفن هات رسیدگی کنند. هم چرخ اقتصاد مملکت رو چرخوندی، هم نون تو سفره چهار تا بدبخت تر از خودت گذاشتی، هم دیگه وقتی میای سینما نمیرینی به اعصاب وامونده ما!

پ.ن. 2: قافیه رو داشتی؟! جون میده بدم یه رَپر خفن بخونتش.

پ.ن. 3: اینکه منو میشناسی و وبلاگم رو میخونی، دلیل نمیشه که حرف هام رو نزنم یا مثلاً بعداً بخوام جای دیگه بهت جواب پس بدم. چون:


من می خوام خودم باشم، یه آدم معمولی.