نود و نه - نقدی بر بابا عزیز

گاهی اوقات لازم است تا کارگردانی تونسی، تهیه کننده‌گانی سوئیسی، فیلم برداران و صدابردارانی آلمانی، بازیگرانی ایرانی و دست فروشی خیابانی، همه و همه دست به دست هم بدهند تا دیدگان چون منی تر گردد و دل چون منی بلرزد.

تا بلرزد سنگِ دلی که مجیدی‌ها و مخملباف‌ها با نمایش تمام عیار هر آن چه آینه فقز و جهل و دون شان آدمی است نتوانستند برای لحظه ای تکانش دهند و ببارد ابر چشمانی که ملاقلی پورها با نمایش هر آن چه معلولیت پاک بشری است، نتوانستند برای لحظه ای نم تر اش زنند.

تا فیلمی ساخته شود شایسته هر آن چه  ستودنی است. بابا عزیز.

آن چه در بابا عزیز میبینی و میشنوی همان حکایتی است که کیشلفسکی‌ها و پولانسکی‌ها در به در روایتش هستند و ما در به در دیدنش. حال آن که این بار روایتی ایرانی از این حکایت را پیش رو داریم.

 روایتی که نام شخصیت هایش را می شناسی. نگاه های مشکی‌شان را دیده ای و گرمای پوست های آفتاب سوخته‌شان را لمس می‌کنی. دیگر نگاهت به نگاه های آبی و سبز گره نمی‌خورد و گوش هایت  مشکلی در شناسایی نام زنان از مردان ندارد و اگر دست نوازشگری هم بر سری فرو می آید در مویی سیاه می آویزد نه طلایی.

همه جا بیابان است و صحرا. خشت است و گِل. ماشین نیست. ساختمان نیست.

همه چیز نزیک است. گرم است. آشناست. چون از رنگ و بو و جنس توست. از خاک توست. ایرانی‌ست.

با چشم بسته نیز می‌توان به نظاره این فیلم نشست که موسیقی متنش خود روایت بس شنیدنی دیگریست که کس را یارای نشنیده گرفتن آن نیست. در طول فیلم چندین بار می‌روی و می‌آیی که با شنیدن هر زخمه تار و هر کوبه دف بارها قالب تهی می‌کنی و زمزمه حافظ و مولانا ست که در گوش هایت می‌شنوی. گیتار نیست. پیانو نیست.

. . .

پ. ن: حالم خوب نیست. نمیدونم چه جوری ادامه ش بدهم. شاید بعداً ویرایشش کردم. شاید هم نه. کی میدونه.