شصت و هفت

اگر حوالی ظهر امروز در میدان هفت تیر بودی مرا می دیدی.

دوبار.

یک بار همان منی را می دیدی که خودم می شناسم، تو اگر بشناسی و دیگران فکر می کنند می‌شناسند و میدان را از پایین تا بالا می پیمود. و یک بار منی را با من غریبه و با دیگران آشنا که با پایی لنگان، دستی کج و دهانی یک ور به بیمار معلولی می نمود و از بالای میدان به پایین می آمد. منی که نقش بازی می کرد.

دقایقی را اگرچه کوتاه با من دیگرم بودم. دیدم. گفتم. شنیدم و زیستم.

دیدم نگاه ها، دهان جنبیدن ها، زیر لب دعا کردن ها، آسمان نگاه کردن ها و چشم دزدیدن ها را. و حس کردم موج های تاسف، ترحم و البته تحقر را.

حالی بود عجیب غریب.